Βλητικοί συνδυασμοί για το κυνήγι υδροβίων


DSC02673Με τις τελευταίες κακοκαιρίες και χιόνια ενέσκηψαν στη χώρα μας μεγάλοι αριθμοί και κοπάδια υδροβίων (πρασινοκέφαλες, σαρσέλες, σφυριχτάρια, κ.λ.π.). Φυσικά αναφερόμαστε στα επιτρεπόμενα είδη των υδροβίων και όχι σε εκείνα που εγκληματίες λαθροκυνηγοί και άσχετοι οπλοφόροι τουφεκίζουν επειδή πετούν. Οι νομοταγείς κυνηγοί ξέρουν να ξεχωρίζουν τα επιτρεπόμενα υδρόβια από τα απαγορευμένα από τα φυλλάδια που δίνουν κάθε χρόνο οι κυνηγετικοί σύλλογοι μαζί με την θεώρηση της άδειάς τους.

Συνεπώς, διαχωρίζουμε έτσι την «Ήρα από το στάρι» και προχωράμε να ασχοληθούμε μόνο με τους ευσυνείδητους κυνηγούς. Τα κύματα λοιπόν των υδροβίων «έπιασαν» τους κυνηγούς απροετοίμαστους και έτρεχαν όλοι στα μαγαζιά να πάρουν «άσσους», «δυάρια», «σφαιρίδια», κ.λ.π., χωρίς να ξέρουν τι και πως χρειάζεται αυτό το κυνήγι για να γίνει σωστά. Το καλό βέβαια ήταν για τους εμπόρους, όπου αρκετοί από αυτούς έδωσαν φυσίγγια «ξεχασμένα» στα ράφια για χρόνια. Να ξεκινήσουμε λοιπόν πρώτα από τα φυσίγγια, που είναι και ο κύριος παράγοντας του βλητικού συνδυασμού με δεύτερο το όπλο. Δεδομένου ότι στους συνδυασμούς μας δεν μας ενδιαφέρουν οι φαλαρίδες (μπάλιζες) παρά μόνο τα «καθαρά» παπιά, όπως τα είδη που ανέφερα στην αρχή να θεωρήσουμε σαν ελάχιστο βάρος γόμωσης φυσιγγίου τα 34 γρ. για το δωδεκάρι με κανονική θαλάμη (70 χιλ.) και υψηλότερο τα 57 γρ. για όπλο με θαλάμη μάγκνουμ (76 χιλ.). Δεν λαμβάνουμε υπόψη μας τις ελάχιστες περιπτώσεις εκείνων, που λόγω του όπλου που διαθέτουν (θαλάμη 65 χιλ.) δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν φυσίγγια με γόμωση πάνω από 32 γρ. καθώς και εκείνους που πάνε στο αντίθετο άκρο του σούπερ μάγκνουμ των 3.5 ιντσών και τα 64 γραμ. γόμωση. Απορρίπτουμε τους πρώτους για ανεπάρκεια φονικής ισχύος για άμεση καταβολή των συγκεκριμένων θηραμάτων και τους δεύτερους για υπερβολή.

Αν ξέρουμε να κάνουμε σωστά τις επιλογές μας, οι γομώσεις υψηλής ταχύτητας με 36 γρ. σκάγια καθώς και με 40 γρ. είναι πολύ καλές λύσεις για το δωδεκάρι με απλή θαλάμη και δοκιμασμένο στα 1200 kg/cm2 πιέσεις. Για όσους έχουν δωδεκάρι με μάγκνουμ θαλάμη κι επιμένουν σε χρήση τέτοιων φυσιγγίων, τα 50 και 54 γρ. είναι ιδανικά για τα υδρόβια που μας ενδιαφέρουν. Αν μελετήσουμε τις αρχικές ταχύτητες (v1), δηλ. στο ένα μέτρο από το στόμιο της κάννης αυτών των φυσιγγίων θα παρατηρήσουμε ότι στα φυσίγγια με 36 γρ. έχουμε μέσο όρο 410-415m/sec, στα φυσίγγια ημιμάγκνουμ, με 40-42 γρ. έχουμε 390-400 m/sec και στα μάγκνουμ 50-54 γρ. έχουμε 370-380 m/sec. Αν κάποιος θέλει να φθάσει στην βαρύτερη γόμωση των 57 γρ. σκαγιών θα διαπιστώσει ότι η ταχύτητα πέφτει στα 350-360 m/sec. Η ταχύτητα είναι σημαντικός παράγοντας επιλογής όχι μόνο για την διαφορά της προσκόπευσης, αλλά και για την διατήρηση της κινητικής ενέργειας (φονικής ισχύος), που μεταφέρουν τα σκάγια στο σώμα του πουλιού. Τα υδρόβια έχουν μεγάλη αντοχή στην διάτρηση των σκαγιών, γιατί εκτός από την δερματική αντίσταση του σώματός τους, προστατεύονται από ένα παχύ στρώμα πτερώματος, που δεν το διαπερνούν τα «αδύναμα» σκάγια. Αυτό λοιπόν που θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας είναι η διεισδυτικότητα και η συγκέντρωση των σκαγιών. Η πρώτη είναι απαραίτητη για να μεταφέρει στο σώμα την ισχύ που απαιτείται να θραύσει τα σκληρά οστά και η συγκέντρωση για να επιφέρει πολλαπλά τραύματα. Τα υδρόβια και ειδικά τα πρασινοκέφαλα παπιά είναι μεγάλα και ανθεκτικά στα τραύματα. Δεν αναφερόμαστε σε μεγαλύτερα παπιά ούτε σε αγριόχηνες, που ως γνωστόν στη χώρα μας απαγορεύεται το κυνήγι τους, αλλά στην Αγγλία και στις άλλες βόρειες ευρωπαϊκές χώρες επιτρέπεται κανονικά. Δυστυχώς μας αναγκάζουν να περιοριζόμαστε μόνο σε αυτά που εδώ επιτρέπονται να κυνηγηθούν. Στα παπιά θα πρέπει να γνωρίζετε ότι είναι το μοναδικό πτερωτό θήραμα της χώρας μας που δεν ισχύει το τετραπλό τραύμα. Δεν μιλάμε για περιπτώσεις ενός ή δύο σκαγιών σε λαιμό και κεφάλι αυτά είναι εύνοια της τύχης και έρχεται κάτω το πουλί. Για τα σκάγια που πλήττουν το πουλί στο σώμα, έχουν γίνει μελέτες ότι το πρασινοκέφαλο καταβάλλεται με 5 σκάγια Νο 4, με 6 σκάγια Νο 5 και με 7 σκάγια Νο 6. Μιλάμε πάντα για μολύβδινα σκληρά σκάγια, διότι έχουν γίνει αναρίθμητες μελέτες με σκάγια σιδηρούχα (steel), βισμουθίου, τουγκστενίου, polymer matrix, κ.ά. σε σύγκριση με τα μολύβδινα, όμως εμείς είμαστε μακριά ακόμη από αυτά (ευτυχώς για την τσέπη του κυνηγού).

Στα σκληρά λοιπόν μολύβδινα σκάγια επικεντρώνεται η προσοχή μας, καθώς και στα επιμεταλλωμένα μολύβδινα, δηλ. επινικελωμένα ή επιχαλκωμένα. Αυτά τα σκάγια βρίσκουν ίσως την καλύτερη εφαρμογή τους στο κυνήγι των υδροβίων και προσωπικά τα θεωρώ (ειδικά τα επιχαλκωμένα) μια εξαιρετική επιλογή. Τα σκληρά μολύβδινα σκάγια (μιλάμε για 5-6% αντιμόνιο στην πρόσμιξή του), αλλά και αυτά με καλής ποιότητας επιμετάλλωση, αναμφισβήτητα έχουν πλεονεκτήματα. Διατηρούν την σφαιρικότητά τους από τις καταπονήσεις-τριβές που υφίστανται κατά την διαδρομή τους στο εσωτερικό της κάννης, ειδικά αν το όπλο έχει στενό αυλό, καθώς και κατά την είσοδό τους στην περιοχή του τσοκ, που βέβαια γι αυτό το είδος του κυνηγίου είναι το σφιχτότερο που διαθέτουμε (** ή *). Συνεπώς διατηρώντας το σφαιρικό τους σχήμα δεν εκτρέπονται κατά την διαδρομή τους στον αέρα προς τον στόχο και όταν φτάνουν σε αυτόν, λόγω της σφαιρικότητάς τους διεισδύουν βαθύτερα στο σώμα. Ο γνωστός Αμερικανός αρθρογράφος και βλητικούς Tom Roster από το Όρεγκον είχε τοποθετηθεί στο συγκεκριμένο θέμα αναφέροντας ότι ένα παραμορφωμένο μολύβδινο σκάγι, όταν φτάνει στο πτέρωμα του πρασινοκέφαλου «μαζεύει» γύρω του πούπουλα, που το εμποδίζουν να εισχωρήσει βαθιά στο σώμα και να επιφέρει θανάσιμο τραύμα. Θεωρούσε μάλιστα ιδανικό νούμερο σκαγιού για το πρασινοκέφαλο το Νο 4, το οποίο του έδινε την απαραίτητη πυκνότητα σκαγιών για την καταβολή του πουλιού σε αποστάσεις από 30 έως 40μ. Δεδομένου ότι το Νο 3 δεν είναι δημοφιλές στην Αμερική θεωρούσε ότι το Νο 2 δεν αποδίδει τα αναμενόμενα λόγω του μικρού αριθμού σκαγιών που φθάνουν τελικά να πλήξουν το θήραμα σε μακρινή απόσταση (όπως τα 40μ.) αν και διατηρούν λόγω μεγέθους και βάρους μεγαλύτερη φονική ισχύ. Η σύγκριση όμως κατ’ αντιστοιχία στα δύο νούμερα στη δεδομένη μακρινή απόσταση ήταν δραματικά αρνητική για το Νο 2. Έβαζε δύο με τρία σκάγια στο σώμα του πουλιού στην καλύτερη περίπτωση σε αντίθεση με το Νο 4 που του έβαζε 8 με 10 σκάγια. Ενδιαφέρουσα είναι και η άποψη του βλητικού και ειδικού μελετητή Ed Herring της βιομηχανίας Remington, ο οποίος πρώτος μελέτησε και επινόησε τα φυσίγγια duplex για τα υδρόβια της Remington με δύο νούμερα σκαγιών επιχαλκωμένα. Θεωρεί ότι από τα αποτελέσματα των δοκιμών που έκανε στο κυνήγι ειδικά του πρασινοκέφαλου, τα duplex 2X6 υπερέχουν σημαντικά σε αποστάσεις 40 με 45 μ., διότι τα κενά των δυαριών καλύπτουν τα επερχόμενα εξάρια. Συνεπώς, υπάρχει η πολλαπλότητα των τραυμάτων που απαιτείται για την άμεση καταβολή του συγκεκριμένου πουλιού. Εδώ θα πρέπει να τονίσω από προσωπική εμπειρία ότι όταν το πρασινοκέφαλο πέσει τραυματισμένο στο νερό, τις περισσότερες φορές ο κυνηγός δεν το παίρνει στα χέρια του, γιατί αρχίζει τα «μακροβούτια» και χάνεται. Δεν είναι λοιπόν ωφέλιμο στο κυνήγι του πρασινοκέφαλου να πηγαίνουμε σε υπερβολές χρησιμοποιώντας άσσους και δυάρια, ενώ κάποιοι αδαείς ακόμη και 27βολα, για να «τουφεκίζουν» τα πρασίνια στο Θεό, όπως κάποιοι φωστήρες των καφενείων τους συμβουλεύουν, με αποτέλεσμα να πέφτουν μεν κάποια πουλιά, αλλά τραυματισμένα που δεν φθάνουν ποτέ στην κυνηγετική τσάντα, αλλά στο στομάχι των αλεπούδων. Ένα πολύ καλό φυσίγγι με σκληρά μολύβδινα ή επιμεταλλωμένα σκάγια Νο 4 και τσοκάρισμα 0.70 – 0.80 (δηλ. **) είναι η καλύτερη επιλογή για τα μεγάλου μεγέθους παπιά όπως τα πρασινοκέφαλα, σε αποστάσεις βέβαια λογικές 35-40 μ. και όχι σε εξωφρενικές «όπου το βλέπω τραβάω γιατί δεν θα το ξαναδώ». Δεν απορρίπτω βέβαια το φουλ τσοκ, γιατί ίσως στα υδρόβια είναι και η κατεξοχήν χρήση του, όμως δεν το συνιστώ για τον πολύ κόσμο και για όσους δεν έχουν υψηλές σκοπευτικές ικανότητες. Το φουλ τσοκ (*) καθώς και το super full ή extra full choke που σήμερα συναντάμε, είναι μεν τσοκαρίσματα για μακρινές βολές 35-45 μ., καθώς μας δίνουν σφικτές και πυκνές στα κέντρα κατανομές που δεν συγχωρούν σκοπευτικά λάθη. Προτείνω λοιπόν ο κάθε κυνηγός που έχει στα μελλοντικά του πλάνα να πάει για υδρόβια να κάνει τις απαραίτητες δοκιμές με το όπλο του. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό αυτό για την μελλοντική απόδοση και θηραματική κάρπωση των ημερών του κυνηγίου στο βάλτο και να μην βαριέστε ή να το θεωρείτε ήσσονος σημασίας. Πάρτε από ένα κουτί φυσίγγια Νο 4 από 4-5 διαφορετικούς κατασκευαστές με φυσικά ίδιο βάρος γόμωσης σκαγιών για όλα και με τσοκάρισμα ** ή * στο όπλο σας και δείτε ποιος τύπος φυσιγγίου από αυτούς αποδίδει την καλύτερη συγκέντρωση σε κύκλο 75 εκ. διαμέτρου στα 36 μ. Θα διαπιστώσετε πράγματα και διαφορές απόδοσης μεταξύ των φυσιγγίων, που ούτε καν τα φανταζόσασταν πριν. Είναι μία ωφέλιμη εργασία που θα πρέπει να κάνετε εσείς με το όπλο σας και κανένας αρθρογράφος δεν μπορεί να το κάνει για εσάς με το δικό του όπλο. Όσον αφορά τώρα τη διάτρηση που όπως ανέφερα είναι το ίδιο σημαντικός παράγοντας επιτυχίας όσο και η συγκέντρωση για να την διαπιστώσετε τοποθετείστε πίσω από το χαρτί της κατανομής ένα τηλεφωνικό κατάλογο και μετρήστε τα φύλλα που τρύπησε το κάθε φυσίγγι από αυτά που δοκιμάζετε. Η ιδανική βέβαια διαπίστωση της διάτρησης των σκαγιών είναι να μπει πίσω από το χαρτί ένα αρκετά παχύ μπλοκ βαλλιστικής ζελατίνης, όπως κάνουν οι μεγάλες βιομηχανίες τους εξωτερικού, αλλά είναι πολύ ακριβή για ερασιτεχνική χρήση, όμως, διαθέτει ακριβώς την πυκνότητα του σώματος και την δερματική αντίσταση του θηράματος, οπότε και κατόπιν-επειδή είναι διαφανής-μετρούν σε χιλιοστά την διείσδυση του κάθε σκαγιού. Όσον αφορά το όπλο μας και το μήκος της κάννης του είναι καλό να μην χρησιμοποιούμε στα υδρόβια κάννη κάτω από 71 εκ. για αυτογεμές (καραμπίνα) και 76 εκ. για δίκαννο. Έτσι θα έχουμε μία μακρύτερη σκοπευτική γραμμή που θα μας βοηθήσει στις προσκοπεύσεις σε μακρινές βολές, που λόγω της ταχύτητας που αναπτύσσει ένα πρασινοκέφαλο πολλές φορές φαντάζουν απίστευτες. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί κυνηγοί μένουν πίσω από το πουλί, χρησιμοποιώντας μικρές προσκοπεύσεις των φυσιγγίων ή να πουλήσουν το όπλο σαν απαράδεκτο για αυτό το κυνήγι. Ποιος όμως από όλους αυτούς που καταφέρονται εναντίον των όπλων και των φυσιγγίων φροντίζει να κάτσει μια μέρα και να κάνει τις δοκιμές του καθώς και να πάει σε ένα σκοπευτήριο να διαπιστώσει πόση προσκόπευση χρειάζεται ή «τραβερσάτη» βολή στα 30 μ. για να μην πούμε 40 μ. Αυτό το ερώτημα θα πρέπει ίσως να το κάνουν όλοι οι κυνηγοί στους εαυτούς τους και όχι μόνο όσοι αρέσκονται ή πρόκειται να πάνε για υδρόβια.