Στα τρία ολυμπιακά αθλήματα του πήλινου στόχου το trap, το skeet και το double trap η τεχνική και η απόδοση ενός αθλητή είναι φαινομενικά δύο αλληλένδετα στοιχεία.
Όμως αν το ψάξουμε βαθύτερα και αναλύσουμε αυτά τα δύο στοιχεία σε συνάρτηση με μεγάλα ονόματα του αθλήματος θα διαπιστώσουμε ότι το ένα δεν εγγυάται για το άλλο. Η σκοποβολή σε αυτά τα τρία αθλήματα με κυνηγετικό όπλο κατά πήλινου στόχου είναι ένα τεχνικό-ψυχολογικό άθλημα με έντονο το στοιχείο της αρμονικής κίνησης.
Όταν λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ένα δύσκολο άθλημα που απαιτεί συγκέντρωση βασικών παραμέτρων, που πρέπει να μας βγουν σωστά τη κατάλληλη στιγμή και τη κατάλληλη χρονική περίοδο, αντιλαμβάνεστε ότι είναι κάτι που δεν μπορούν να το κάνουν όλοι. Ο υψηλός πρωταθλητισμός σε αυτά τα τρία ολυμπιακά αθλήματα, όπως πιστεύω άλλωστε και στα υπόλοιπα, απαιτεί για να είναι κάποιος κορυφαίος, καθημερινή ενασχόληση σε επαγγελματικό επίπεδο.
Ο έμπειρος πρωταθλητής , το σωστό προπονητικό πρόγραμμα, ο αθλίατρος ψυχολόγος, η φυσική κατάσταση και ο κατάλληλος τρόπος ζωής είναι που κτίζουν τον πρωταθλητή ολυμπιονίκη.
Τα παλαιότερα χρόνια, 20 και 30 πριν, το επίπεδο του συναγωνισμού ήταν πιο ερασιτεχνικό και πιο προσιτό σε αθλητές, με χαμηλότερη τεχνική κατάρτιση και υπήρχε πιθανότητα να πιάσουν κάποια στιγμή μια κορυφαία απόδοση και να κερδίσουν έναν αγώνα.
Παρακολουθώντας όμως την πορεία αρκετών σκοπευτών γνωστών και άγνωστων του πήλινου στόχου διεθνώς, έχω να τονίσω ότι οι διάττοντες αστέρες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν ίσως στο μέλλον, όχι βέβαια με τη συχνότητα που υπήρχαν παλαιότερα.
Ο Bury Burrnhaw ήταν για πολλά χρόνια ο προπονητής του skeet στην ομάδα του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών που τροφοδοτούσε την εθνική ομάδα με μεγάλα ονόματα του ολυμπιακού βέβαια skeet και όχι του αμερικάνικου. Όταν ρωτήθηκε κάποτε ποια είναι κατά τη γνώμη του η τέλεια τεχνική για το international skeet, όπως το λένε στην Αμερική, είχε απαντήσει σιβυλλικά: «Αυτό το άθλημα όλοι το κάνουν διαφορετικά, σημασία έχει το αποτέλεσμα». Για τους Αμερικάνους βέβαια ισχύει το αξίωμα που λέει: «Πάρε το κλειδί του φυσιγγάδικου και ρίχνε κάθε μέρα 200 φυσίγγια μέχρι να το μάθεις». Γι αυτούς η τεχνική κατάρτιση, η φυσική κατάσταση, ο σωστός τρόπος ζωής έρχονται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα. Γι αυτό και αν κάποιος παρακολουθήσει Αμερικανούς σκοπευτές θα διαπιστώσει ανομοιομορφίες και τεχνικές διαφορές, ενώ όλοι τους ασχολούνται με το πώς θα ρίξουν περισσότερα φυσίγγια.
Το να καίγεται κάποιος ρίχνοντας κιβώτια φυσίγγια εβδομαδιαίως δεν εξασφαλίζει την επιτυχία του. Μπορεί να του δώσει κάποιες διακρίσεις και νίκες όμως ποτέ δεν θα του δώσει τη συνέχεια στην υψηλή απόδοση και τη τελειότητα στο ρίξιμο που θα τον κάνει το πρότυπο και τη προσωπικότητα του αθλήματος. Οι χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης όπως επίσης και η Ιταλία είναι χώρες προηγμένες στον υπέρτατο βαθμό στη σκοποβολή του πήλινου στόχου και οι προπονητές εκεί δίνουν πρωταρχική σημασία στην ανάπτυξη της ίδιας τεχνικής για όλους τους σκοπευτές.
Οι Τσέχοι ρίχνουν με μια τεχνική που έχει επιρροές από τη Ρώσικη σχολή. Οι Γερμανοί επίσης έχουν τεχνική που βασίζεται στην πρώην Ανατολικογερμανική σχολή. Οι Ιταλοί έχουν τη δική τους ανεπτυγμένη σχολή και μάλιστα ο πρώην ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής Ιταλίας στο skeet ο Τονίνο Μπλάζι θεωρεί απαράδεκτο έναν σκοπευτή που ρίχνει με λυγισμένα γόνατα. Αυτός είναι και ο λόγος που η ιταλική σχολή βασίζει τη κίνηση προς το δίσκο στη μέση του σκοπευτή και όχι στα γόνατα. Το αντίθετο συμβαίνει με τους Αμερικανούς και τους Κουβανούς σκοπευτές. Κανείς δεν θα αμφισβητήσει το επιτυχημένο ρίξιμο και την επίδοση του Κουβανού Σερβάντο Πούλντον. Όμως αυτοί οι αθλητές δεν προτείνονται σαν παραδείγματα προς μίμηση τεχνικής κατάρτισης, ήταν προϊόντα συνεχούς ριξίματος χιλιάδων φυσιγγίων και αυτά τα χιλιάδες φυσίγγια χρειάζονταν για να κρατηθούν στο επίπεδο του υψηλού πρωταθλητισμού. Ο Ολλανδός αργυρός Ολυμπιονίκης του Μόντρεαλ Έρικ Σβίνκελς, είναι ένα διάσημο όνομα με ικανότητα να κάνει υψηλές αποδόσεις. Όμως αν τον παρατηρήσει κανείς μέσα στο βατήρα όταν ρίχνει θα διαπιστώσει αμέσως τεχνικές ατέλειες και αστάθεια στην ισορροπία του σώματος σε σχέση με τη θέση των ποδιών. Όλοι οι σκοπευτές μπορούν να κάνουν λάθη τεχνικής όπως λένε και οι προπονητές, όμως αυτοί που κάνουν τα λιγότερα και τα ασήμαντα διατηρούνται συχνότερα στη κορυφή.
Κανείς δεν θα ξεχάσει τη τεχνική τελειότητα στη κίνηση και την άψογη παρουσίαση μέσα στο βατήρα του Μπρούνο Ροσσέτι, του Λούκα Σκριμπάνι Ρόσσι, του Ένιο Φάλκο ή του Ίαν Τόμαν. Μπορεί ο Βλάντιμιρ Σόκολοφ από το Λένινγκραντ, την Αγία Πετρούπολη όπως λέγεται σήμερα, να μην υπήρξε Ολυμπιονίκης, όμως υπήρξε ένα πρότυπο δείγμα της υψηλής τεχνικής της ρώσικης σχολής. Ένας αθλητής του trap χάρμα οφθαλμών όταν τον παρακολουθούσες να αγωνίζεται ήταν και ο Ντιμίτρι Μονάκοφ από την Ουκρανία. Χρυσός Ολυμπιονίκης το 1988 στη Σεούλ, εξαιρετική τεχνική κατάρτιση και παράδειγμα προς μίμηση. Ιδανικό επίσης παράδειγμα τεχνικής αποτελούν οι δύο Ιταλοί Μαρτσέλο Τιταρέλι και Τζιοβάνι Πελιέλο που σαν παρουσίαση και εικόνα αθλητού στο βατήρα είναι υποδειγματικοί. Όπως κάποιος γνώστης του αθλήματος και των λεπτομερειών δεν θα διάλεγε για πρότυπο τον Ιάπωνα Καζούμι Βαζανάμπε έστω και αν υπήρξε αργυρός Ολυμπιονίκης το 1992 στη Βαρκελώνη. Αντιθέτως θα διάλεγε με ενθουσιασμό να μελετήσει το ρίξιμο του θρυλικού σκοπευτή από την Αυστραλία Μάικλ Ντάιμοντ. Πιστεύω λοιπόν ότι στα αθλήματα του πήλινου στόχου, η βαθιά γνώση της τεχνικής εκφράζεται με το ρίξιμο και τη παρουσίαση του αθλητή, που είναι μεν απαραίτητη για την υψηλή απόδοση αλλά όμως δεν την εξασφαλίζει πάντα. Την υψηλή απόδοση, το σκορ, μπορεί να τα πετύχει κάποιος με τεχνικές ελλείψεις αλλά εξαντλητική προπόνηση, δεν θα του βγαίνει όμως συνέχεια. Δεν θα μπορεί μόνο το ρίξιμο να τον κρατήσει στις κορυφαίες θέσεις. Αν για κάποιο λόγο κόψει τον φρενήρη ρυθμό του συνεχούς ριξίματος θα γκρεμιστεί στην αποτυχία αφού δεν θα έχει τη γνώση της τεχνικής που θα τον συγκρατήσει.
Πηγαίνετε σε έναν αγώνα του πήλινου στόχου -αυτό ενδεχομένως να συμβαίνει και στο σταθερό- και παρατηρήστε τους σκοπευτές που παρακολουθούν απ’ έξω αυτούς που αγωνίζονται. Υποτίθεται ότι σαν αθλητές γνωρίζουν ορισμένα πράγματα, και όμως όλοι κοιτάζουν το στόχο, το αποτέλεσμα της βολής, αν έσπασε ή όχι, κανείς δεν παρατηρεί τον σκοπευτή, τη τεχνική του, το τι λάθος έκανε. Όλους τους απορροφά το αποτέλεσμα σαν να μην ξέρουν ότι αυτός είναι ο επίλογος μιας ολόκληρης διαδικασίας που έχει ήδη συντελεστεί και αποτελεί το μυστικό του κάθε σκοπευτή.